ترس درمورد تکنولوژی و کودکان :: آموزش تکنیکهای نقاشی کودکان

علیرضا قالیجاری
جمعه, ۱۳ بهمن ۱۳۹۶، ۰۶:۱۳ ب.ظ
۵۶۷

چرا این ترس ها واقعیت ندارند

سخنران :سارا دویت کارشناس مهارت قدرت فناوری کودکان

برگردان به فارسی : علیرضا قالیجاری

می خواهم با فکر کردن به این وسیله به نام موبایل شروع کنم موبایل که احتمالا الان درکنار شماست. بیش از ۴۰ درصد از مردم هر روزظرف ۵ دقیقه بعد از بیدار شدن گوشی خودشان را چک می کنند و تا پایان روز ۵۰باردیگر باید به گوشی خودشان نگاه خواهند کرد. آدم بزرگ ها به این وسیله به چشم یک ضرورت نگاه می کنند ولی حالا می خواهم این وسیله را در دستان یک کودک سه ساله تصورکنید و از نگاه جامعه این تصویری است که ما را نگران می‌کند والدین بسیار نگران هستند که این موبایل قرار است مانع رشد اجتماعی فرزندان آنها شود و قرار است نگذارد کودکان از جا بلند شوند و حرکت کنند نگرانند که به این وسیله کودکان آنها را بد پرورش دهد . شرح در ادامه مطلب بخوانید علیرضا قالیجاری شما عضو خانواده کانال تلگرام ما هستید کلیک کنید

من می خواهم این نگرش را به چالش بکشم من می توانم آینده را تصور کنم که کودک خردسال با صفحه نمایش (تبلت گوشی) کار میکند وشما وجه بیاید این صفحه می توانند بچه ها را حتی بیشتر از جا بلند کند و به حرکت وا دارد این صفحات آنقدر قدرت دارند که ما را بیشتر از یک آزمون استاندارد در جریان روند یادگیری کودک قرار بدهند و من معتقدم این صفحه نمایش این قدرت را واقعا دارند که گفتگوهای واقعی بین والدین و فرزندان به وجود بیاورند و بهبود ببخشند شاید منم یک قهرمان نامتعارف برای این هدف هستم من ادبیات کودک خواندم چون قرار بود با کتاب ها و بچه ها کار کنم اما حدود ۲۰ سال پیش یک تجربه جهت فکری و کاریم را عوض کرد من در حال کمک به کار پژوهشی در مورد بچه ها مهد کودک ها در وبسایت ها بودم در بدو ورود مسئول کار کردن با دختر ۳ ساله به نام ماریا شدم او قبل از این جریان هیچ وقت کامپیوتر ندیده بود پس اولین کاری که باید می کردم این بود یادش بدهم چطور با موس کار کنم وقتی صفحه نمایش کامپیوتر را روشن کردم شروع به حرکت دادن موس روی صفحه کرد و روی یک جغد که به صورت ایستاده در صفحه کامپیوتر بود متوقف شد و وقتی موس را روی جغد قرار داد جغد بالهایش را باز کرد و برای او دست تکان داد( یک نوع بازی فلش) ماریا موس را انداخت و میز را به جلو هل داد و از جا پرید و شروع کرد با شدت برای جغد دست تکان دادن ارتباط او با آن کاراکتر جغد غریزی بود در واقع یک تجربه منفعل با صفحه کامپیوتر نبود آن یک ارتباط انسانی بود و کاملاً مناسب به یک کودک سه ساله حالا من بیش از ۱۵ سال است که درPB SKIDS کار می کنم و کار من در آنجا روی مهارت قدرت فناوری متمرکز است که می توان به عنوان عاملی مثبت در زندگی های کودکان از آن یاد کرد من معتقدم به عنوان یک جامعه ما داریم یک فرصت بزرگ را از دست میدهیم ما داریم به ترس ها و تردید های مان در مورد این ابزار و وسایل( موبایل، تبلت، بازی، کامپیوتری )اجازه می‌دهیم مانع فهم ما ن درباره پتانسیل آنها در زندگی های فرزندانمان شویم. ترس در مورد رابطه کودک با تکنولوژی موضوع جدیدی نیست ما قبلاً هم در چنین موقعیتی بوده اید حدود ۵۰ سال پیش و در مورد رسانه‌ها نوظهور داغ بود مثلا تلویزیون همان جعبه ای که در اتاق نشیمن بود ممکن بود بچه ها را از ما جدا کند ولی این لحظه ای بود که فرد راجرز مجری باسابقه برنامه محله آقای راجرز جامعه را به چالش کشید تا به تلویزیون به چشم ابزار نگاه کنند ابزاری که میتواند باعث رشد احساسی باشد این کاری بود که او کرد .او طوری به طرف صفحه تلویزیون نگاه می کرد و با بچه ها حرف میزد انگار دارد با هر کدام از بچه ها جداگانه حرف می زند در مورد احساسات و بعداو مکث میکرد و فرصت میداد بچه ها فکر کنند امروز شما می‌توانید متوجه تاثیرگذاری او در چشم اندازه تلویزیون باشید.او در آن زمان یک حرکت خیلی مهم و حیاتی کرد نگاه ما را به جایگاه تلویزیون در زندگی بچه ها تغییر داد امروز دیگر صحبت از یک جعبه نیست.

بچه ها با وسایل مختلف احاطه شده اند من خودم فرزند دارم و حس نگرانی را درک می کنم ولی می خواهم با هم به 3 ترس متعارف در والدین نگاه کنیم و ببینیم آیا می توانیم تمرکزمان را به فرصت‌های که درهر کدام از آنها از تغییر بدهیم.

ترس شماره ۱ صفحه های نمایش منفعل هستند این موضوع می تواند مانع جنبش و حرکت در کودکانمان می شود.

کرین کرت مارتین کرت دوبرادر جانورشناس که یک برنامه تلویزیونی در مورد حیوانات را اجرا می کردند آنها به سراغ تیم ما آمدندو گفتند آیا ما میتوانیم با دوربین ها که روی تمام ابزارها است کاری انجام دهیم؟ آیا این دوربین ها می توانند شکل بسیار طبیعی در بازی کودک را وقتی دارد ادای حیوانات را در می آورد ضبط کنند؟ پس ما با خفاش ها شروع کردیم( روی صفحه کامپیوتر تصویر خفاشی بود که با حرکت دست کودک بال‌هایش را تکان میداد) وقتی بچه ها آمدند این بازی را شروع کردیم از اینکه بچه ها خودشان را روی صفحه با بال می دیدند خیلی خوشحال بودند ولی قسمت مورد علاقه من وقتی بود که بازی تمام شد و ما صفحه کامپیوتر را خاموش کردیم با کمال تعجب دیدیم بچه ها به خفاش بودند ادامه دادند آنها همین طور که پرواز کردند و در اتاق حرکت کردن ادامه دادند به راست و چپ می رفتند و اداهای خفاش ها را در می آوردند چیزهای بیشتری را فرا گرفتند مثلا خفاش ها در شب پرواز می کنند و خفاش ها وقتی می خوابند سرو ته آویزان می شوند و بالهای خودشان را جمع میکنند .

این بازی قطعا بچه ها را از جا بلند کرد و به حرکت وا داشت و همچنین این تاثیر الان هم ادامه دارد وقتی بچه ها میروند بیرون به پرندگان نگاه می کنند و فکر می کنند پرواز یک پرنده چه فرقی دارد با وقتی که خفاش بوده .

فناوری دیجیتال یادگیری تجسمی را به وجود آورد حالا بچه ها می توانند با خودشان به دنیای بیرون بروند.

طرز ترس شماره ۲ بازی کردن با این صفحات فقط وقت تلف کردن است این کار حواس بچه ها را ازدست و تکالیفشان پرت می‌کند.

طراحان بازی می دانند که شما خیلی چیزها در مورد مهارت یک بازیکن میتوانید بفهمید تیم ما ابزاری را به کار گرفت که متعلق به شرکت دیگری بود که در آن اطلاعات را جمع آوری می کرد و نوع اشتباه و خطاهای بازیکنان را ثبت می کرد تیم ما می‌خواست آن را در یادگیری آکادمیک به کار گیرد تهیه کننده ما یکسری بازی را خلق کرد که روی ریاضیات متمرکز بود پژوهشگران به ۸۰ کودک مهد کودکی این بازی ها را دادند آنها به تمام ۸۰ کودک یک آزمون استاندارد ریاضی هم دادند ما از همان ابتدا شاهد بودیم که این بازی ها در واقع به بچه ها کمک می کنند که مهارت های کلیدی در ریاضی را درک کنند ولی همکاران ما میخواستند عمیق تر بررسی کنیم آنها بر روی تحلیل داده ارزیابی دانش آموز متمرکز شدند و می خواستند آنها اطلاعات بازی کردن ها را بگیرند ببینند آیا می شود از آن برای پیش بینی نمرات ریاضی بچه ها استفاده کرد.

پس آنها یک شبکه عصبی ساختند آنها دراصل کامپیوتر را آموزش دادند از این اطلاعات استفاده کنند واین نتایج را به دست آمد .

این یک زیرمجموعه از نمرات ریاضی بچه ها در آزمون استاندارد

این پیش‌بینی کامپیوتر از نمرات هر کدام از بچه ها بر مبنای بازدید آنها با بازی که ساخته شده بود

پیش پیش بینی به شکل شگفت انگیزی دقیق بودمخصوصاً با در نظر گرفتن این نکته که این بازی‌ها برای ارزیابی طراحی نشده بودند تیمی که این پژوهش را انجام داد معتقد است بازی هایی از این دسته می توانند به ما در مقایسه با یک آزمون استاندارد مطالب بیشتری در مورد یادگیری شناختی کودکان یاد بدهند. اگر بازی‌ها می‌توانستند زمان امتحان گرفتن در کلاس را کوتاه کنندچی میشد ؟ اگر می‌توانستند اضطراب امتحان را کم کنند چطور؟ می توانستند به معلمها تصویری حاکی از شناخت بدهند تا کمکشان کنند بهتر بر روی یادگیری فردی متمرکز شوند چی ؟

خوب سومین ترس که می خواهم به آن بپردازم موردی است که فکر می کنم اغلب از همه ی ترس ها بزرگتر است و آن این است که این صفحه نمایش کودک من را از من دور می کند.. بیایید با یک سناریو بازی کنیم فرض میکنیم شما یک پدر و مادر هستم و به ۲۵ دقیقه زمان بدون وقفه برای آماده کردن شام نیاز داریم دارید برای انجام این کار شما یک تبلت به دست کودک ۳ ساله تان می دهید خوب اینجا احتمالاً آن لحظه ای است که از این کاری که کردی به شدت احساس عذاب وجدان می کند ولی حالا تصور کنید ۲۰ دقیقه بعد پیغام دریافت می کنید روی موبایل که همیشه در دسترس داریم پیغام این است که کودک شما الان ۵ جفت کلمه هم وزن را پیدا کرده است از او بخواهید با شما بازی کنند آیا کلمه ای که هم وزن توپ به ذهنتان می رسد بله سوت می تواند باشد تحقیقات ما نشان داده وقتی والدین چنین راهنمایی نهایی را دریافت می‌کنند احساس قدرت می‌کنند آنها ذوق زیادی داشتند برای این که سر میز شام با بچه های شان این بازی را انجام دهند بچه ها هم عاشق این کار بودند. به نظرکودکان والدین شعبده بازی کرده اند که می دانستند آنها چه بازی انجام داده اند. بچه ها عاشق بازی کردن با والدین هستند تنها همین عمل حرف زدن با بچه ها در مورد رسانه های شان می توانند به طرز باورنکردنی پر قدرت باشد. تابستان گذشته دانشگاه تگزاس پژوهشی را منتشر کرد که نشان می داد یک برنامه تلویزیونی توانسته رشد نو دوستی در کودکان را افزایش دهد یک نکته خیلی مهم در این پژوهش وجود داشت بالاترین وضعیت فقط زمانی بود که والدین با بچه ها در مورد چیزهایی که دیده بودند صحبت کرده بودند فقط نگاه کردن برنامه یا فقط حرف زدن در مورد کافی نبود نکته کلیدی ترکیب این دو با هم بود . بنابراین وقتی من این پژوهش را خواندم شروع کردم به فکر کردن به این که چقدر اتفاق می افتد که والدین بچه های مهد کودکی در مورد محتوای بازی های آنها و آنچه را که تماشا می‌کنند باهاشون حرف بزنند پس تصمیم گرفتم این کار را با بچه ی چهارساله خودم امتحان کنم من گفتم امروز داشتی با ماشین بازی می کردی پسرم ذوق زده گفت بله و درباره ماشین بازی و اینکه چطور سعی کرده با ماشین درست رانندگی کند و چه چیزهایی در بازی برایش جالب بود صحبت کرد این گفتگوی بامزه در مورد اینکه چه چیزی توی بازی جالب بود و چه چیزی می توانست بهتر باشد آن روز صبح در تمام مسیر تا مدرسه ادامه پیدا کرد من نمی‌خواهم بگویم تمام رسانه ها برای بچه ها عالی هستند دلایل زیادی وجود دارد که ما نگران باشیم در مورد وضعیت کنونی محتوای چیزهایی که بچه ها روی صفحات کامپیوتر موبایل تبلت می‌بینند و ما حق داریم که به تعادل فکر کنیم . جایگاه این صفحات در مقایسه در مقابل کارهای دیگری که بچه ها باید برای رشد و یادگیری انجام دهند کجاست؟ ولی وقتی روی ترس های مان متوقف شویم یک نقطه واقعا اصلی را فراموش می‌کنیم و آن این است که بچه ها دارند در همین دنیایی که ما زندگی میکنیم زندگی می کنند دنیایی که در آن آدم های بزرگ روزی ۵۰ بار گوشی های شان را چک می کنند صفحات نمایش بخشی از زندگی کودکان هستند و اگر وانمود کنیم نیستند و یا ترس بر ما غلبه کند بچه ها هرگز یاد نخواهند گرفت چرا و چگونه از آنها استفاده کنند اگر ما شروع به بالا بردن انتظارات ما از رسانه کنیم آیا بهتر نیست ؟چی می شود اگر شروع کنیم به حرف زدن منظم با بچه ها در مورد محتوای این صفحه ها؟ چی میشود اگر شروع کنیم به گشتن دنبال اثرات مثبتی که این فناوری می‌تواند در زندگی‌های فرزندانمان داشته باشد آن موقع است که پتانسیل این ابزارها می‌توانند به واقعیت تبدیل شوند.